Styl barokowy, rozwijający się w Europie od końca XVI do XVIII wieku, charakteryzuje się bogactwem form, dramatyzmem oraz silnym oddziaływaniem emocjonalnym. Wnętrza barokowe są pełne przepychu, gdzie dominują złocenia, ornamenty oraz intensywne kolory. Elementy architektoniczne, takie jak sklepienia, kolumny i łuki, często zdobione są freskami oraz rzeźbami, tworząc wrażenie ruchu i dynamiki. Meble w stylu barokowym, wykonane z ciemnego drewna i zdobione intarsjami, są zarówno funkcjonalne, jak i dekoracyjne. Uzupełnieniem tej estetyki są tkaniny, takie jak jedwab i aksamit, które nadają wnętrzom luksusowego charakteru.
Malarstwo barokowe, będące integralną częścią tego stylu, często ukazuje intensywne efekty świetlne, kontrasty kolorystyczne oraz dynamiczne kompozycje, które mają na celu wzbudzenie silnych emocji u widza. Artysta barokowy, taki jak Caravaggio czy Rembrandt, eksperymentował z chiaroscuro*, co podkreślało głębię i trójwymiarowość postaci. Tematyka obrazów barokowych często oscylowała wokół religii, mitologii oraz portretów, z naciskiem na ludzkie przeżycia i dramaty.
*Termin „chiaro e scuro”, pochodzący z języka włoskiego, odnosi się do techniki artystycznej, która podkreśla kontrast pomiędzy jasnymi a ciemnymi tonami w dziele sztuki. Choć często stosowany zamiennie z terminem „światłocień”, „chiaro e scuro” koncentruje się bardziej na różnicach w intensywności światła, co pozwala na dramatyzację form i nadanie im głębi. Technika ta jest szczególnie efektywna w malarstwie, gdzie silne zestawienie jasnych i ciemnych obszarów może wpływać na percepcję przestrzeni oraz emocjonalny ładunek obrazu. W przeciwieństwie do ogólnego pojęcia „światłocienia”, które odnosi się do rozkładu światła i cienia w kontekście całego dzieła.